Ik herinner me nog heel goed de eerste keer dat ik naar het Inloophuis ging. Ik schreef al even mee op het forum via de website en wou wel eens in het echt zien hoe het er daar aan toe ging. Niet dat het mij duidelijk was wat ik kon verwachten, want ik had niet bepaald veel zin om over mijn eetstoornis te praten. Ik vond ook dat het eigenlijk wel meeviel met mijn eetstoornis.

Ik had het adres goed opgezocht en was er al om iets voor 14 uur. Dat was achteraf bekeken niet zo slim want zo had ik veel tijd om te twijfelen. Ik liep tot aan de deur, die was nog dicht. En ik liep terug. Ik durfde niet aanbellen en overwoog om terug naar huis te keren. Maar toen kwam er een vriendelijk meisje aan die me vroeg of ik soms op zoek was naar het Inloophuis.

Ze nam me mee naar binnen en ik ging zitten in één van de gezellige zeteltjes. In het begin was ik wat onwennig en stil. Maar al bij al viel het reuze mee. Ik vertelde dat ik wel eens wou komen kijken, maar dat ik eigenlijk niet echt een eetstoornis had. Dat was oké en er werd ook niet echt verder naar gevraagd. Als ik iets wou vertellen mocht dat, maar het hoefde niet.

De eerste keer legde een vrijwilliger me uit wat de mogelijkheden waren. Alles mocht zo’n beetje en niets was verplicht. Er waren gezelschapsspelletjes die je kon spelen met een vrijwilliger en video’s die je ter plaatse kon bekijken. Maar ook binnenlopen voor een babbel of om er gewoon te gaan zitten was oké.

Ik ging regelmatig terug, het was mijn plekje waar ik tot rust kon komen. Waar ik even niet moest meedraaien in het hectische leven van elke dag, maar gewoon rustig kon zitten en mezelf mocht zijn.

Naast mijn bezoekjes in het Inloophuis ging ik ook naar een therapeut en ondertussen volgden er verschillende opnames. Maar zelfs tijdens dat proces keerde ik nog af en toe terug naar het Inloophuis waar ik eventjes terug die rust en het gevoel geaccepteerd te worden vond.

Langzaamaan ging het steeds beter met mij. Ik begon in te zien dat ik misschien toch wel echt een eetstoornis had en er dus ook iets aan moest doen. Ik voelde me minder hopeloos alleen, maar bleef wel binnenspringen.

Toen Els me twee jaar geleden vroeg of ik misschien interesse had om de opleiding tot ervaringsdeskundige te volgen, om zo ook vrijwilliger te kunnen worden, twijfelde ik heel erg. Ik was er van overtuigd dat ik dit eigenlijk niet aankon en vroeg me af of dit me wel zou lukken. Maar ik besloot het een kans te geven en ben heel blij dat ik het gedaan heb.

Op dit moment volg ik een traject om te bepalen wat haalbaar is qua werk en draagkracht. Ondertussen doe ik vrijwilligerswerk bij ANBN en heb ik er mijn draai wel in gevonden. Nu ik dit zo schrijf, stel ik vast dat het allemaal is begonnen met dat eerste bezoekje in het Inloophuis. Aarzelend over straat lopen, twijfelend om gewoon terug naar huis te gaan. Wat ben ik blij dat ik toen die drempel heb genomen.

Die drempel overstappen kan ik iedereen aanraden. Wie weet kom ik jou er ooit wel tegen?