Echte mensen, echt herstel – Peter, papa van een dochter
Zelf ben ik al maanden bezig met gepaste hulp te zoeken voor mijn dochter van bijna 16 jaar en heb zowat het hele land al afgereden. Maar dan, totaal onverwacht, kregen we vorige week een telefoon van een psychiatrisch ziekenhuis dat er plaats was voor mijn dochter. Ik kon het bijna niet geloven. Uiteraard nemen wij die plaats aan! Gelijklopend met het goede nieuws werd er in het ziekenhuis (pediatrie) beslist om de voedingssonde weg te nemen. Mijn dochter lag sinds 10 weken in het ziekenhuis, waarvan 9 weken met sonde. De laatste 4 weken ging het zeer vlug psychisch bergaf en ze at niets meer zelfstandig. Het plan was om de sonde te verwijderen, met kans om te kiezen voor maaltijd of bijvoeding. Indien het niet lukt om te eten zouden ze de sonde terugplaatsen en dit 4 à 6 keer per dag. Dat heeft bij mijn dochter toch een klik veroorzaakt. Momenteel heeft ze terug de kracht gevonden om te vechten tegen de eetstoornis. Sinds een week eet ze nu van iedere maaltijd iets en vult ze aan met bijvoeding, iets wat ze weken geweigerd heeft. Ik durf niet te optimistisch te zijn, maar dat houdt ze nu toch al 8 dagen vol. Intussen zijn de eerste dagen en weekend in de nieuwe opname goed verlopen en zie ik terug wat leven in de ogen van mijn dochter. Ik weet het: er is nog een weg van hier tot aan de maan en terug, maar nu ben ik al zeer blij met elk stapje dat er genomen wordt!
Echte mensen, echt herstel – Een mama over haar zoon
Ook bij ons wordt ons doen en laten al anderhalf jaar bepaald door de eetstoornis van onze zoon. Je past jezelf aan om steeds tegemoet te komen aan de eetstoornis. Wij staan nu wel op een punt dat we het onderscheid tussen de eetstoornis en onze zoon goed kunnen zien. Dit maakt het voor ons mentaal wel makkelijker. We hebben stilaan ook meer door wat helpend is en wat niet. Bij onze zoon is het heel belangrijk aan te geven dat we weten dat het heel moeilijk is voor hem maar dat het oké is om te eten. Dat het oké is dat hij angsten heeft. Het troostende zonder toe te geven aan de eetstoornis helpt. Het vergt heel veel energie maar zien dat het hem helpt maakt het draaglijk. Voordien was hij heel vijandig, dit gebeurt soms nog als zijn eetstoornis het overneemt maar het gaat sneller liggen. Ook wij hebben nog een hele lange weg te gaan maar er is een sprankeltje hoop, iets wat we ervoor niet hadden.
