“Ik ben er misschien nog niet, maar het is zeker dat ik er wel geraak.” (Damian Makary)
Deze woorden vormen de rode draad in mijn verhaal. Een traject met vallen en opstaan, veel trial en error, maar langzaamaan zet ik stappen naar herstel en kies ik ervoor om lief te zijn voor mijn lichaam en geest.
Al tijdens mijn puberteit waren er heel wat alarmsignalen die wezen op een gevoeligheid voor het ontwikkelen van een eetstoornis, maar het was pas toen ik verder ging studeren dat ik voor het eerst begreep dat er iets mis was. Wat begon met enkele kilo’s afvallen, resulteerde jaren later in het ontwikkelen van boulimia nervosa met een verslaving voor laxativa. Helaas was de drang om de destructieve handelingen verder te zetten groter dan de moed om de stap naar hulpverlening te zetten. Van 2015 tot 2021 wisselden fasen van extreem sporten, laxeren en weinig eten zich af met periodes waarin ik niets ondernam en terug heel wat gewicht aankwam. Ik wist dat ik ongezond bezig was en hulp nodig had, maar ik vond de kracht niet om hulp te zoeken. Ik vond dat ik niet ziek genoeg was en mensen zouden denken dat ik me aanstelde.
2022 werd een jaar van verandering, want waar ik in het verleden echt gefixeerd was op het getal op de weegschaal en het beeld in de spiegel, nam de eetstoornis in dat jaar mijn leven op een heel nieuwe manier over. Het voelde alsof ik een marionet was die bespeeld werd door de eetstoornis. Ik had de touwtjes van mijn eigen leven niet langer in handen en deed alles in functie van mijn eetstoornis. Vooral mijn sociale leven heeft hier een periode ernstig onder geleden.
Langzaam maar zeker had mijn omgeving door dat er iets niet klopte. Ik zonderde me meer af en was enkel nog gericht op sporten en de juiste voeding eten. De sociale, goedlachse Emma keerde meer in zichzelf en ik verloor de connectie met mezelf compleet. Ik ben dankbaar dat er een aantal vriendinnen het gesprek met mij durfden aangaan, want dit maakte dat ik begon in te zien dat het zo niet verder kon.
Ik vond op het diepste punt de kracht om mijn eerste stap naar herstel te zetten. Ik deelde mijn verhaal bij mijn huisarts, ik kreeg medicatie en werd doorverwezen naar een psycholoog die gespecialiseerd is in eetstoornissen. Ik kan het aantal psychologen dat ik doorheen de jaren heb gesproken niet meer tellen, maar nergens voelde ik de klik en ik slaagde er niet in om aan herstel te starten. Gelukkig kwam die klik er wel met de laatste psycholoog. Het eerste gesprek was confronterend en hard, maar opende mijn ogen. Ik was zieker dan ik dacht en kreeg voor het eerst ook erkenning rond het gevecht dat ik al jaren met mezelf voerde.
Ondertussen zijn we iets meer dan een jaar later en durf ik trots zijn op mezelf dat ik de stap naar de hulpverlening heb durven zetten. Ik ga nog steeds langs bij de psycholoog en volg ondertussen ook groepstherapie. Het ontmoeten van lotgenoten heeft me doen beseffen dat het iedereen kan treffen, ongeacht leeftijd, geslacht of levensomstandigheden. Ik heb mezelf op een heel andere manier leren kennen en leer meer constructieve handelingen aan om moeilijke momenten door te geraken. Mede dankzij mijn keuze voor herstel kwam ik in contact met ANBN. Ik ben blij dat ik mijn steentje kan bijdragen aan deze organisatie. Ik sluit mijn verhaal dan ook voorlopig af met dezelfde woorden als die waarmee ik opende: “Ik ben er misschien nog niet, maar het is zeker dat ik er wel geraak.”
