In 2005 werd ons gezin geconfronteerd met een eetstoornis. Mijn man had sinds 2000 kanker en nadat hij dat jaar ‘hervallen’ was, is onze dochter plots gestopt met eten. Een paar weken na dit feit raakte zij in een spiraal van ‘gewicht verliezen’ dat niet meer te stoppen viel. Ik heb dit voor mijn ogen zien gebeuren en kon er niets aan doen.

Achteraf heeft ze me verteld dat ze eigenlijk al lang wou vermageren, maar dat het haar niet lukte. Door het verdriet en de sterke emoties bij de gebeurtenissen voelde ze geen honger meer en het vermageren ging vanzelf. Ondanks gesprekken en de goedbedoelde pogingen die ik ondernam om haar te stimuleren tot eten, merkte ik dat ik geen grip had op haar gedrag en dat ik haar emotioneel en rationeel niet meer kon bereiken.

Dit was het moment dat ik besefte dat we het als gezin niet alleen aankonden en dat we professionele hulp nodig hadden om verandering te brengen in het verstoorde eetgedrag. Maar hoe we die konden vinden en wat we van zo’n behandeling konden verwachten, daar wisten we niets van. Het werd een jarenlange zoektocht langs artsen, psychiaters, psychologen en ziekenhuizen.

Achteraf gezien zie ik het als een ‘proces van genezing’ van mijn dochter, maar het was evenzeer een proces voor mij, als ouder. Het was een heel proces om de eetstoornis van onze dochter te leren begrijpen en er te leren mee omgaan op een opbouwende en positieve manier. Schuldgevoelens, angst om verkeerd te reageren en gebrek aan kennis om op een juiste manier om te gaan met het veranderde gedrag hebben ertoe geleid dat de eetstoornis niet alleen het leven van mijn dochter domineerde, maar eveneens dat van ons gezin.

Op een bepaald moment zag ik dit in. Ik besefte dat ik mijn dochter alleen nog kon benaderen vanuit de eetstoornis en het probleemgedrag. Ik was zo bezorgd en angstig om haar gezondheid, kwaad en machteloos bij de conflicten en spanningen die er waren in het gezin door de eetstoornis, dat ik al haar mogelijkheden, kwaliteiten en mooie kanten niet meer zag. Ik was vervreemd van mijn dochter en had het gevoel dat haar kwijt was.

Ik heb moeten leren om mijn schuldgevoelens los te laten, grenzen te stellen en te zorgen voor mezelf. Dit was niet vanzelfsprekend en ik heb hier ook hulp bij nodig gehad. Wat voor mij essentieel is geweest om op een constructieve manier te leren omgaan met de eetstoornis in ons gezin:

  • goede informatie over eetstoornissen
  • begeleiding voor de omgeving
  • (h)erkenning en steun van lotgenoten
  • gesprekken met (ex-)patiënten